Wat is makkelijker? Geven of ontvangen? In eerste instantie denk je aan ontvangen. Wie wil er nu niet van alles krijgen? Het is toch heerlijk om je handen te openen en ze te laten vullen? Het is toch geweldig als mensen aan je denken en je overladen met allerlei goeds?

En toch..ik moet er de laatste tijd vaak aan denken dat geven misschien nog wel gemakkelijker is dan ontvangen. Want bij ontvangen ben jij degene die iets nodig heeft. Jij hebt hulp nodig. En zeg nou zelf, we willen toch niets liever dan onafhankelijk en zelfstandig zijn? Iets moois weggeven en iemand blij maken geeft je een goed gevoel. Maar ontvangen is soms een ander verhaal...

Jeroen heeft al drie keer in zijn leven een van de grootste giften die mensen elkaar kunnen geven ontvangen: een nier. Een deel van je eigen lichaam wegschenken is niet zomaar iets. Dan lijkt ontvangen weer veel gemakkelijker dan geven. En in zekere zin was het dat ook. Het krijgen van een nieuwe nier, betekent nieuw leven. We hebben dan ook diep respect voor pa, opa en Sandra die dat voor Jeroen over hebben gehad. Het heeft hen ook veel gekost en toch hebben ze het willen doen. Helaas was Jeroens lichaam niet zo goed in het ontvangen als dat zijn geest en wil dat waren. De nieren stootten op een gegeven moment steeds weer af.

Het moeilijke van ontvangen is echter niet zozeer dat mensen aan je denken en willen helpen, dat is juist het mooie ervan. Maar het is zo heftig om altijd maar weer afhankelijk te zijn van (de zorg van) anderen. En dat hebben we de laatste jaren meer dan ooit moeten ervaren. Het is inmiddels al weer meer dan twee jaar geleden dat de laatste transplantatie plaats vond en direct mislukte. Dat was een radeloosheid en ...afhankelijkheid van anderen. Wat hadden we toen mensen om ons heen nodig om er voor ons te zijn. En ze waren er! We hebben enorm veel meeleven ervaren en gekregen. Maaltijden die voor ons gekookt werden, klussen die gedaan werden, zelfs mensen die mijn werk overnamen. Maar wat is het lastig om zorg te vragen. Om uit handen te geven omdat je het op dat moment zelf niet kunt! Nu heb ik daarna mijn werk weer op kunnen pakken en ging langzaamaan het normale leven weer verder.

Maar voor Jeroen niet! Hij is drie keer per week vier uur lang afhankelijk van een machine! En dat niet alleen. Dagelijks worden we ermee geconfronteerd dat hij nooit zoals anderen kan gaan en staan waar hij wil. Vermoeidheid zorgt ervoor dat de dialysedagen grotendeels gevuld zijn met rusten. Maar ook op de andere dagen is die vermoeidheid altijd aanwezig. Jeroen weet niet meer wat het is om niet moe te zijn. Het is er altijd. En dat niet alleen. We moeten er dagelijks mee leven. Zelfs eten en drinken is voor Jeroen niet vanzelfsprekend. Hij heeft een vochtbeperking, waardoor drie glazen per dag zo ongeveer wel het maximum is.

Lange tijd hebben we gedacht dat het zo zou blijven. Maar wat waren we blij toen we hoorden dat er mogelijk toch nog uitkomst is. Ook daarin zijn we weer afhankelijk van het inzicht van de artsen, de mogelijkheden die een ziekenhuis biedt, van nieuwe donoren en van u!

Moeilijk en tegelijk willen we niets liever, omdat dit op dit moment de enige mogelijkheid is. En wat is het dan bijzonder om te merken dat al zoveel mensen met ons meedenken, meeleven en graag willen geven! Wat bijzonder dat er drie nieuwe donoren klaar staan, bereid om hun nier af te staan. Wat een zegen om zoveel liefdevolle mensen om ons heen te mogen hebben.

We zijn in zekere zin afhankelijk van uw gave. Maar we weten ons nog veel meer afhankelijk van de grote Gever. En dan komt ontvangen weer in een heel ander perspectief te staan. Dan mogen we onze handen openen en wachten en verwachten.

Het is zaliger te geven dan te ontvangen…. zei Iemand eens. We hopen dat u geeft in blijdschap, dan zullen wij het met dank ontvangen!