Wat hebben we een spannende tijd achter de rug!

Na ruim een maand is Jeroen ontslagen uit het ziekenhuis. Wat zijn we blij dat hij weer bij ons thuis is. Ook Mirre heeft papa erg gemist. De eerste dagen hield ze dan ook goed in de gaten waar hij was en of hij, als we even weg gingen, wel mee ging. Het is fijn om weer als gezin samen te zijn na zulke intensieve weken.

Het is lastig te omschrijven wat er deze weken allemaal is gepasseerd. Toen de chirurg op de dag van transplantatie mij vertelde dat de geslaagde operatie slechts stap één was, wilde ik daar op dat moment even niet aan geloven. Het was toch gelukt? Maar ik wist dat ze gelijk had. Alleen heb ik al die tijd van voorbereiding en het ernaar toe leven, niet verder durven denken dan die eerste stap. Toch werd al snel duidelijk dat we er nog niet waren. Ook aan de artsen en het team om ons heen konden we merken dat ze heel voorzichtig waren. Jeroen was intussen heel alert op alles wat er in zijn lichaam gebeurde. Die eerste weken ging het elke dag maar om twee dingen: de bloeduitslagen en de urineproductie van de nier. Dat zijn de twee zaken waaraan afgemeten kan worden in hoeverre de nier het doet.

Na een week kwam het hoogtepunt van de spanning; zowel de bloeduitslagen als de urineproductie baarden zorgen. Na allerlei onderzoeken bleek er dan ook een afstoting gaande te zijn. Dan slaat de schrik je om het hart. We weten immers wat dat kan betekenen! Direct werd gestart met de behandeling die Jeroen ook voorafgaand aan de transplantatie gekregen heeft, plus nog een extra hoge dosis van bepaalde medicijnen. Gelukkig pakte de nier het goed op en stabiliseerde het weer. Maar ook in de weken daarna zijn er nog spannende momenten geweest. Elke dag was het weer afwachten wat de uitslagen waren. Een dag was goed wanneer het stabiel was, maar een dag kon ook ‘donker’ zijn als dat niet het geval was. We leefden bij cijfers. De cijfers van de bloedwaarden en de cijfers van de productie van de nier.

Dit hele proces doet iets met ons emotionele, psychische, maar ook geestelijke leven. Het is echt een berglandschap, waar gelukkig wel steeds grotere ‘vlakke stukken’ tussen zitten. We zijn ontzettend blij met alles wat we gekregen hebben en hoe het tot nu toe mag gaan. De nier doet het op het moment echt bijzonder goed. Zo’n goede nierfunctie heeft Jeroen tot nu toe nog nooit gehad! Maar we durven nog niet te zeggen dat alles nu achter de rug is. De artsen hebben ook aangegeven dat het tot zeker drie maanden spannend blijft. Door de behandeling is Jeroens afweersysteem zoveel mogelijk platgelegd. Dat heeft natuurlijk wel gevolgen voor de vatbaarheid die er is voor infecties. Daarom proberen we ook maar zoveel mogelijk bij de dag te leven. En blij te zijn wanneer er goede dagen zijn (en die zijn er steeds meer) en we weer goede uitslagen hebben gehad. Ook moeten we zeker niet vergeten te tellen. Alle zegeningen die we de afgelopen tijd hebben gehad: De nier die het nu heel goed doet, de donor die heel snel weer opgeknapt is, de behandeling die tot nu toe geslaagd is en het feit dat Jeroen weer thuis is!

Nu moeten wij gaan leren om wat minder gefocust te zijn op de cijfertjes wat de nier betreft en vooral blij te leren zijn met de gevolgen die nu al merkbaar zijn. Wat is het heerlijk voor Jeroen om zoveel te mogen drinken als hij wil! En wat fijn is het ook voor hem om te merken dat de extreme vermoeidheid weg is! En zo ontdekken we elke keer weer iets wat ten goede veranderd is en dat zegt nog veel meer dan cijfertjes op papier. Intussen komen ook andere cijfers in beeld. We tellen af tot de uitgerekende datum van de komst van ons tweede kindje. En dat kan niet lang meer duren!

We hopen dat we allemaal de rust krijgen, zowel lichamelijk als psychisch om ons daarop voor te kunnen bereiden. Er waren momenten in de afgelopen tijd dat het alles bij elkaar echt heel zwaar was. Er waren momenten dat ik het soms echt niet meer zag zitten en geen woorden meer had om om kracht te vragen. Maar wat bijzonder om te mogen weten en ervaren dat er toen anderen waren die ons opgedragen hebben in de gebeden. Ik ben ervan overtuigd dat het daarom is, dat we het hebben volgehouden.

En als het ons aan woorden ontbreekt, wat is het dan fijn om te leven bij andere cijfers: van 146 naar 27 naar 65 naar 100. Voor elke dag een andere psalm! Gebeden van lang geleden die nog zo ontzettend actueel zijn. We proberen bij die cijfers te blijven leven, danken, hopen, verwachten en vertrouwen.