Vorige keer beschreef ik onze situatie als een berg.

We keken op naar de berg, keken op tegen de reis. Maar we wisten ook dat elke stap omhoog een stap naar de top was. Bovenal: er loopt Iemand voorop!

We zijn inmiddels onderweg, en het gaat harder dan we konden hopen! Na al het hartelijke meeleven en vooral na al die gebeden, wil ik u graag een beeld geven van hoe de beklimming verloopt. We hebben een deel van de tocht er al op zitten. We hebben al op een top gestaan! En gelukkig lopen we nog steeds verder, door dalen, langs rotsen, met af en toe een mooi vergezicht, en soms ook mist en regen.

Het begon voor ons, al meer dan een week geleden, toen op donderdag 26 februari de behandelingen startten. In eerste instantie leek Jeroen deze goed te doorstaan, maar in het weekend voelde hij zich toch niet zo lekker worden. Daarom werd hij uit voorzorg eerder dan gepland al opgenomen in het EMC. De dagen in het ziekenhuis werd de behandeling doorgezet. Woensdag 1 februari was de afsluiting van de eerste week behandelingen en een spannende dag. Die dag zouden we te horen krijgen of de bloedwaarden goed genoeg waren om de transplantatie donderdag door te laten gaan. Dat bleek gelukkig zo te zijn! De operatie zou de volgende dag al plaatsvinden. Woensdagavond was bijzonder. We hebben met elkaar, Jeroen, de donor en ik op Jeroens kamer gezeten. Wetend dat onze levens 24 uur later zo totaal anders zouden kunnen zijn. Zouden we omhoog gaan, of juist een dal in?

Op de dag van transplantatie was ik ’s morgens bijtijds bij Jeroen. Al snel kwam het bericht dat hij zich klaar moest gaan maken en kort daarna werd hij weggereden naar de operatiekamer. Het lange wachten begon. Dat is heel onwerkelijk. Je weet dat er van alles gebeurt, ergens op een operatiekamer en je hebt geen idee van wat het brengen zal. We durfden nergens op te hopen. Terwijl ik rekende op een hele lange dag, kwam al vroeg in de middag het telefoontje van de chirurg. De operatie was goed verlopen, de nier deed het! Wat een moment. Hier hadden we zo lang naar uitgekeken! Wat een ontlading van emoties. Ik ben met familie maar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan om te wachten tot Jeroen terug zou zijn op zijn kamer, wat waarschijnlijk tegen het einde van de middag zou zijn. Maar we waren er nog maar net of er kwam opnieuw een telefoontje dat Jeroen al weer op zijn kamer was. Het was allemaal al gebeurd voordat ik het goed en wel kon beseffen. Jeroen was zo blij. Het eerste wat hij gedaan had op de uitslaapkamer was de verpleegkundigen een handkus geven, omdat hij zo blij was dat de nier plaste. (Jeroen is altijd een beetje ‘stoned’ van de narcose en kan dan heel grappig zijn). Ook met de donor was het allemaal heel voorspoedig gegaan. Hij was vroeg terug op zijn kamer en toen ik hem ’s middags zag, zat hij er bij alsof er haast niets gebeurd was.

Wat een dag was dat. Een top op onze reis, met een voorzichtig vergezicht van een land waarvan we niet hadden kunnen bedenken dat het voor ons ooit nog weer te zien zou zijn. De artsen waren ook tevreden, maar gaven duidelijk aan: dit is de eerste stap en we zijn er nog niet. Ze wilden ons niet teleurstellen, maar ons wel meegeven dat we ‘voorzichtig optimistisch’ mogen zijn. Want juist na een transplantatie volgt een hele spannende tijd. De strijd om de nier te behouden begint juist dan.

En dat hebben we in de dagen erna ook weer gemerkt. Toen ik ooit voor de eerste keer in Oostenrijk een berg beklom, dacht ik dat we op de top een wijds uitzicht zouden hebben. Maar zodra we daar waren, ontdekte in daarachter nog een hele bergkam. En om een volgende top te bereiken, moesten we opnieuw voorzichtig naar beneden en daarna weer een stuk omhoog klimmen. En zo blijven we voorzichtig lopen. Ja, we zien bijzondere dingen onderweg. Soms een onverwacht vergezicht. Een mooi, kalm pad. En soms is er opeens een blokkade. Het is lastig uit te leggen, wanneer je er zelf niet in zit. We hebben spannende dagen en weken voor de boeg. Maar vooral mogen we al heel dankbaar zijn voor alles wat we al hebben gekregen. Het is zoveel meer dan we hadden durven hopen. De nier doet het heel erg goed. De donor is voor het weekend al naar huis gegaan en herstelt heel snel. Jeroen is inmiddels ook zo ver dat hij al wat rondloopt en zich steeds beter gaat voelen. Bijzonder om te merken dat hij echt verandering in zijn lichaam voelt. Hij heeft meer energie en de vermoeidheid die hij altijd heeft is nu anders.

Langzaamaan begin ik ook weer een beetje ‘te landen’ in de normale wereld. Maar toch blijft ons leven de komende dagen en weken nog even bestaan uit cijfers, bloedwaarden en veel emoties. We blijven nog een tijdje in de bergen, maar zolang de Gids de weg wijst, zal het gaan.

Dank u wel voor het warme meeleven en de gebeden die ons de moed en kracht geven voor deze tocht!