Het is haast niet te geloven.

Na drie jaar van wachten, uitzien, hoop en wanhoop is er opnieuw een transplantatie gepland. En het laatste half jaar heeft het wachten wel het langst geduurd. Zeker toen het geld binnen was, kon het voor ons niet snel genoeg gaan. En nu staat er dan echt in onze agenda: transplantatie!

Het is zover en daarom proberen we ons voor te bereiden op wat komt. Vooral nu er echt een concrete datum is, vult het onze gedachten, gesprekken en zelfs onze dromen. Hoe zal het gaan? Wat als het goed gaat? Maar ook: Wat als het niet goed gaat? En steeds weer komen we tot de conclusie dat we ons eigenlijk niet kúnnen voorbereiden. We hebben geen idee van hoe het zal gaan. We kunnen wel 100 scenario’s bedenken, maar waarschijnlijk wordt het dan scenario 101. Alles wat we weten is dat we als het ware een emotionele achtbaan instappen en dat het alle kanten op kan gaan, zowel positief als negatief.

Wat we wel kunnen wat voorbereiding betreft, doen we ook. Zo hebben er nog een klusjeslijst opgesteld en heeft Jeroen nog een paar keer biefstuk, filet american en dergelijke op het menu gezet (voor zichzelf dan). We regelen oppas voor Mirre en ik krijg een aantal dagen zorgverlof. Allemaal stappen richting die belangrijke dag. Het is soms of we niet verder kunnen denken dan de transplantatie. En toch moeten we ook wel. Want we hopen niet alleen op een nieuw leven voor Jeroen. Maar we verwachten ook nog nieuw leven. Eind maart hopen we gezinsuitbreiding te krijgen. En daarvoor treffen we ook onze voorbereidingen. En toch, vragen we ons steeds bij alles af: hoe zal het dan zijn?

Het is zover. En dat wij niet de enigen zijn die op dat bericht hebben gewacht, konden we wel weer merken aan de vele reacties die er kwamen op dit goede nieuws. We hadden niet verwacht dat het ook opnieuw weer in verschillende media opgepikt zou worden. Dat laat wel zien hoeveel mensen er meeleven. Bedankt voor uw meeleven en vooral voor uw gebed. We zullen het nodig hebben.

Het is zover. Niet alleen voor ons, maar ook voor de donor. Ook hij bereidt zich voor op deze ingrijpende gebeurtenis. Het is nogal wat om jezelf te laten opereren voor een ander en om een deel van jezelf weg te geven. Wat bijzonder dat hij dat wil doen! Woorden schieten tekort om te zeggen hoeveel dat voor ons betekent. En niet alleen zijn bereidheid raakt ons, maar ook de bereidwilligheid van al die mensen die in het verleden zich hebben aangemeld als donor, of zelfs ook de laatste maanden nog een traject zijn ingegaan. Wilt u dan ook aan de donor denken de komende tijd?

Het is zover. Wat zien we er tegenop en wat kijken we er naar uit. De afgelopen drie jaar zijn er momenten geweest, waarop we geen hoop hadden op nog een transplantatie. Er zijn momenten geweest, waarop we weinig perspectief hadden op een gezonde toekomst. En nu staan we als het ware aan de voet van een berg. De voorbereidingen zijn getroffen. We hebben de juiste uitrusting bij ons. Maar de zware tocht wacht nog. We weten dat er aan de andere kant iets prachtigs in het verschiet ligt, maar de zekerheid of we daar zullen komen kan niemand ons geven. We weten we dat we niet alleen gaan. Er lopen mensen mee, velen moedigen ons aan. We worden ondersteund. Toch zullen we uiteindelijk zelf de weg moeten gaan. We zien er als een berg tegenop. Maar we ‘heffen ook onze ogen op naar de bergen, vanwaar we onze Hulp verwachten.’

Er loopt Iemand voorop, Die de weg kent! Het is zover!