(En voor ons toch ook nog lang niet...)

Zes weken geleden werd de website gelanceerd. Wat was dat een bijzondere avond. Toen begonnen we. Wat zou het opbrengen? Hoe snel zou het gaan? Het begon met heel veel likes en niet lang daarna kwam ook de geldstroom op gang. Het leek wel een kraan die open werd gedraaid en maar bleef stromen.

Zes weken geleden hadden we niet kunnen denken dat we van de lokale media zoveel aandacht zouden krijgen. Het blijft vreemd hoor, om een willekeurige regiokrant open te slaan en weer een foto van jezelf tegen te komen! Wie had kunnen denken dat we mensen van de PZC en omroep Zeeland over de vloer zouden krijgen? Dit alles en natuurlijk ook de facebookpagina hebben er zeker voor gezorgd dat het bij veel mensen onder de aandacht is gebracht.

Zes weken geleden hadden we ons niet kunnen voorstellen dat we op een fair zouden rondlopen, waarvan de volledige opbrengst voor de stichting zou zijn. Wat was het een mooie en bijzondere dag. Maar wat liepen we er ook rond met gemengde gevoelens. Ja, we hebben er enerzijds van genoten. Het was als een warme deken. Maar tegelijkertijd is het ook onvoorstelbaar dat dit allemaal nodig is voor één persoon. En dat van dit alles zoveel afhangt. Emoties hebben we daarom opgespaard voor thuis.

Zes weken geleden hadden we ons niet kunnen voorstellen dat we eigenlijk niet weten waar we moeten beginnen om iedereen te bedanken die op welke wijze dan ook zijn steentje heeft bijgedragen. Van de leerlingen die hun spaarpot leegden, zakgeld spaarden, eindeloos langs de deuren kwamen om bij u geld en lege flessen op te halen, van de ouders die dat hebben willen begeleiden, van de mensen die via de site gedoneerd hebben, workshops gaven, zangavonden organiseerden tot sportievelingen die activiteiten opzetten als sponsorlopen en fietstochten. De lijst is enorm lang geworden en dan hebben we nog niet eens alle bedrijven genoemd en collectes die gehouden zijn om het bedrag bij elkaar te krijgen. We weten niet wat we zeggen moeten, daarom ‘gewoon’: bedankt!

Zes weken geleden hadden we ons niet kunnen indenken dat het bedrag er nu al zou zijn! De acties zijn afgerond. Het is achter de rug. Tenminste, de eerste stap. We zeggen het steeds tegen elkaar: dit was stap 1 van 100. We hebben er nog 99 te gaan. Er moet nog heel wat gebeuren. En er kan ook nog een heleboel misgaan. Dat realiseren we ons zeker. We zijn samen met u blij met dit mooie resultaat. Nu vragen en hopen wij dat u ook de komende 99 stappen met ons mee wilt gaan. Nee, niet op dezelfde intensieve manier als de afgelopen weken. Dat is niet mogelijk. Maar eigenlijk gaan we nu nog meer van u vragen: wilt u aan ons (blijven) denken in uw gebeden? Mogen we vragen of u samen met ons wil bidden om een wonder. Om een gezegende behandeling en transplantatie? Maar wilt u vooral bidden om vertrouwen? Vertrouwen, dat de Heere weet wat goed is. Vertrouwen om Hem te volgen welke weg we dan ook moeten gaan, ook als dat anders is dan wij hopen?!

Dank u wel!!!

PS: zou u ook willen denken aan de dialysebuurman van Jeroen die vandaag (25-07) getransplanteerd wordt?