Daar gingen ze hoor. Met flesjes water, goede schoenen aan en vol goede moed. Een bontgekleurde sliert kinderen liep woensdagmorgen een tocht van ongeveer 6 kilometer om ’s-Gravenpolder.

En ze leken er weinig moeite mee te hebben. ze praatten er in elk geval niet minder om. Natuurlijk moest ik komen supporten. Met Mirre op de fiets, heb ik een stukje meegereden. Op de post werden de leerlingen verwend met een heerlijk frikadellenbroodje en Mirre met de aandacht van tweeëndertig kinderen. Ze vond het geen probleem om zo midden in de kring te staan.

Maar wat zou het nu hebben opgebracht? In de loop dan de weken waarin de leerlingen geld mochten verzamelen kreeg ik af en toe wat bedragen te horen. En dat ging niet over tien-, maar over honderdtallen. Ik was razend benieuwd. Hoeveel zouden ze met z’n allen bij elkaar hebben gekregen? Om kwart voor twaalf werd ik op school verwacht om de uitslag te horen. De leerlingen wisten het al, maar hadden hun monden stijf dicht gehouden.

Acht kinderen kwamen naar voren met een cijfer of symbool in hun handen. Aan mij de taak om ze in de juiste volgorde te zetten. Dat is moeilijk( bedankt collega;-) Want als ik te hoog inzet, zijn ze misschien teleurgesteld. Ik begin daarom maar zo laag mogelijk. Eerst het euroteken vooraan en de komma op de zesde plek. Dan maar heel voorzichtig een 1 vooraan, zodat we in de duizend uitkomen. Dat blijkt verkeerd. een volgende stap is om de 3 vooraan te zetten. Stiekem had ik een dergelijk bedrag wel gehoopt; iets meer dan drieduizend euro. Als zo her en der die bedragen optelde en een inschatting maakte zou dat haalbaar moeten zijn. Maar ook dat klopt niet. Dan blijven nog een 5 en 6 over. De vijf vooraan lijkt haast een te hoge verwachting maar ik zie geen andere mogelijkheid. Maar ook die blijkt niet te kloppen! Het kan niet anders of de 6 moet op de eerste plaats. De rest stond al bijna goed. Dan is het bedrag compleet: 6311,65 euro! Ik kan het haast niet geloven! Wat een enorm bedrag. Hoe krijgen ze het voor elkaar? En wat moet ik zeggen? ‘Gewoon bedankt is genoeg’ zegt mijn collega.

Een foto wordt gemaakt en opgestuurd naar de krant. Ik hoop dat ze erin komen. Wat ben ik trots! Op mijn groep 7.

Daarom, lieve klas, speciaal voor jullie:

Jongens en meiden,
Hartelijk bedankt voor alles. Niet alleen voor jullie enthousiasme en tomeloze inzet om dit sponsorgeld bij elkaar te krijgen, maar ook voor al het andere wat ik van jullie heb gekregen in dit schooljaar. En dat is denk ik meer dan jullie beseffen. Het was voor mij niet gemakkelijk om te gaan werken en Mirre thuis achter te laten. Jullie weten inmiddels door alle verhalen wel, dat zij samen met Jeroen de allerbelangrijkste mensen voor mij zijn. En de eerste weken vielen niet mee. Ik moest jullie leren kennen en andersom. Ik wilde het voor elkaar krijgen dat we er met elkaar aan fijn jaar van zouden maken en dat jullie, ook al zijn we met veel kinderen, toch allemaal de nodige aandacht zouden krijgen. En ik wilde ook graag dat jullie de lessen goed zouden begrijpen. Daarbij wilde ik er thuis ook zijn voor Jeroen en Mirre. En dat alles bij elkaar kostte de nodige energie. Maar….wat ben ik blij dat ik jullie als klas had. Wanneer ik eenmaal met jullie aan het werk was, ging het als vanzelf. Bedankt voor alle verhalen, gezelligheid, eerlijkheid en grappen. We hebben vaak samen gelachen, maar ook heel hard gewerkt. We hebben fijne gesprekken gehad en het ook eerlijk kunnen bespreken wanneer het een keer misging. Ook buiten school waren jullie enthousiast en spontaan. Bijna altijd wanneer ik woensdag met Mirre ging wandelen kwam ik wel iemand uit de klas tegen. En dan werd ik begroet met een vrolijk ‘hallo juf’. Mijn fanclub noemde ik jullie wel eens voor de grap. En wat kreeg ik vaak een vriendelijke mail, een lieve kaart, een compliment van jullie terug. Dat hielp me! Bedankt dat jullie er gewoon waren. Altijd even vrolijk, opgewekt en bereid om hard te werken.

Daarom groep 7, ik ben trots op jullie!