‘Leven met dialyse is geen fijn leven.’ Zo hoorde ik laatste iemand zeggen. En op zich had ze gelijk.

Wanneer je alleen aan de dialyse denkt en alle gevolgen die dat dagelijks heeft, kun je er zeker mee instemmen. En toch zouden wij ons leven niet bestempelen als ‘geen fijn leven’. Misschien een intensief leven, absoluut geen zorgeloos leven, maar ook een heel mooi leven. We hebben zoveel! We proberen heel vaak onze zegeningen te tellen, om het evenwicht te bewaren. Er is zoveel moois en goeds en dat vaak in de kleine dingen.

Als ik iets van Jeroen heb geleerd is het wel om van die kleine dingen te genieten. Van de zon die schijnt, de tuin die tot bloei komt en de prachtige pioenrozen die nu in volle pracht zijn en het meest van Mirre die steeds (eigen)wijzer wordt. Ik denk dat dit komt, doordat we hebben geleerd om in de loop van de tijd onze verwachtingen steeds meer bij te stellen. In het begin kon ik nog wel eens teleurgesteld zijn, omdat Jeroen het niet zag zitten om een eind te gaan wandelen. Nu leer ik dat een stukje fietsen of een kleine wandeling ook leuk kan zijn. Of ik vond het vervelend dat Jeroen weer eens op zaterdagmiddag even ging liggen. Nu bedenk ik dat ik die tijd ook prima nuttig kan besteden. En we hebben geleerd dat niets perfect is, maar je ervoor kunt kiezen om bewust het mooie van het moment te zien.

Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat dit niet elke dag lukt. En dat er zeker dagen zijn, waarbij we allebei weinig genietmomenten hebben. Jeroen omdat het zo’n lange, saaie oppasdag was. En ik omdat ik soms overloop van alle druktes en verplichtingen die me letterlijk hoofdpijn bezorgen. Maar meestal is het dan Jeroen die weer geniet van het krant lezen, een heerlijk kopje koffie, en me voor de zoveelste keer vraagt of ik de pioenrozen al op de foto heb gezet. En opnieuw pak ik mijn camera en maak weer een serie, die heel mooi aansluit op de vorige serie pioenrozen en op die daarvoor;-) Het zijn de kleine dingen die het doen.